GDZIE WRÓBLE?

Witam wszystkich bardzo cieplutko!
Pragnę poinformować wszystkich moich dotychczasowych czytelników oraz tych, którzy odwiedzą jeszcze tę blogową pracę mojego autorstwa, że Białe Wróble w wersji mocno poprawionej i po wielokrotnej korekcie są dostępne i gotowe do przeczytania na moim - to znaczy Charlie Eileen - Wattpadzie: https://www.wattpad.com/user/CharlieEileen
Tam również znajdują się pozostałe moje książki tzn: Białe Wróble: Wroni Krąg (druga część Białych Wróbli), Jaźń Koziorożca oraz Joe Wade (jak także pozostałe krótsze formy wyżyć literackich).
Pozdrawiam i zapraszam do czytania!
Charlie Eileen

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Epilog

Obraz
KLIK - MUZYKA DO ROZDZIAŁU H omer, widziałeś gdzieś klucz do Hiperborei, nie mogę go nigdzie znaleźć!- krzyknęłam znad ramienia, po łokcie zagrzebana w zakurzonych szpargałach.             Od dłuższego czasu bezskutecznie przewalam najróżniejsze księgi, figurki, amulety i inne różności w poszukiwaniu jednego jedynego białego klucza, którego od dawna nie używałam, a który w tej chwili był mi niezaprzeczalnie potrzebny w celach służbowych! Muszę przepuścić Borea, istotę, której sama nie potrafię określić jednoznacznie, czy jest dobrem, czy złem. Nie wahałam się jednak, by przepuścić go do Hiperborei, jednego ze światów, nad którymi sprawuję pieczę. Jako Atlas i Hybryda Lodu w jednym, dysponuję pewnym zmysłem ponad ludzkie pojęcie, który pozwala mi odkryć każdą intencję podróżującego między światami. Wiem więc, że cokolwiek przywiodło Borea w moje skromne progi, nie jest niebezpieczne i mroczne na tyle, aby Bóg zakazał mi go przepuszczać. A wszystko co tutaj robię, czynię z
Czytaj więcej

Tytanidy Światła i Ciemności

Obraz
KLIK - MUZYKA DO ROZDZIAŁU Potem znów powróciłam. Słaba, pokonana. Leżałam z boku sceny, wpatrując się w jeden tylko punkt, zbyt wycieńczona by mrugnąć. Moim ciałem poruszył dziwny tik, który był jedyną rzeczą, którą jeszcze poczułam. Obraz przed moimi oczami to gubił, to znów odzyskiwał ostrość, walcząc wraz ze mną o każdą sekundę. Nie czułam bólu, bo to co działo się wtedy z moim ciałem stanowczo wykracza poza skalę cierpienia. Byłam osłabiona i ogłuszona utratą kolejnych litrów krwi, która roztaczała się bezbarwną kałużą tuż przede mną. Spróbowałam zatamować krwotok lecz na próżno. Po moich blednących rękach ściekały czerwone strumyczki mojego nikłego życia. W gardle czułam duszące pulsowanie mojego serca, które biło raz wolniej raz szybciej. Z pewnością chciało nacieszyć się swym ruchem, póki jeszcze mogło. A miałam być wygraną… Moje powieki robiły się coraz cięższe i cięższe. W mojej głowie szumiały myśli, by je zamknąć. Tak po prostu. Byłam taka zmęczona, jedyne o co wte
Czytaj więcej