KLIK -MUZYKA DO ROZDZIAŁU To mało się tak skończyć. To musiało się tak skończyć. Byłam tego pewna. Wiedziałam, że gdybym spojrzała w gładkie niebo, ujrzałabym wśród gwiazd zapowiedź tego wszystkiego. Pragnęłam zbyt wiele. Marzyłam o życiu gdzieś w nic nie znaczącym miasteczku, gdzie wszyscy się znają i nikt dla nikogo nie stanowi najmniejszej tajemnicy. Śniłam o dużej rodzinie, o siostrach i braciach, o kochających rodzicach. I psie. I kocie. I własnym pokoju na poddaszu.   To były tylko cienie. Bezkształtne mgiełki, wirujące wokół mojej głowy. Nic nie znaczyły, ponieważ nigdy tak naprawdę nie istniały. Nic nie mogłam poradzić na to, iż mówiąc szczerze już dawno, dawno temu odebrano mi ten skrawek życia, a pozostawiono rozszarpane przez psy truchło, w którym nie ma już nic. Nawet kości. Tak, patrząc z ludzkiego punktu widzenia już dawno powinnam nie mieć kręgosłupa... Nie poczułam upadku, jednak wiedziałam dokładnie kiedy mój lot dobiegł końca. Wszystko znów zyskało swój pra

KLIK -MUZYKA DO ROZDZIAŁU  Gdy tylko wszyłam z portalu, od razu zobaczyłam twarz Noeula. Na jego widok coś przewróciło mi się w brzuchu, jakbym zaraz miała zwymiotować. Wszystko się zmieniło. Nic nie było już choćby iluzją, która dawałaby mi poczucie spokoju i bezpieczeństwa. Gdy na niego spojrzałam wydało mi się, że widzę go teraz po raz pierwszy w życiu. Zacisnęłam mocno usta i niewiele widząc przez zamglony wzrok łez rzuciłam się na niego. Okładałam go pięściami, szarpałam jego ubranie, ryłam paznokciami skórę, tak długo aż całkowicie opadłam z sił. On jednak nie stawiał najmniejszego oporu, wręcz pozwalał mi na kolejne uderzenia, jakby czekał na nie bardzo długo. To jednak wcale nie pomogło mi się uspokoić. Byłam na wpół nieprzytomna, jakbym właśnie obudziła się z jakiegoś koszmaru i odkryła, że żyję w czymś o wiele gorszym i bardziej realnym. Nie chciałam milczenia, nie chciałam krzyku. Niczego nie chciałam. Pragnęłam jedynie nie istnieć. Byłoby najlepiej dla wszystkich

  KLIK - MUZYKA DO ROZDZIAŁU Od początku wiedziałam, że coś jest między nimi nie tak...   A wszystko zaczęło się kiedy tylko wyszłam z tego głupiego pokoju i zostawiłam ich samych sobie! Nie podsłuchiwałam, choć powinnam. Gdybym przyłożyła ucho do drzwi, nie czułabym tego beznadziejnego uczucia, które wierciło mi dziurę w brzuchu, za każdym razem, gdy patrzyłam na nich. Miałam wrażenie, że ktoś bawi się moim kosztem. A ze mną nie wolno pogrywać. Ci, którzy o tym nie wiedzieli właśnie poznają swoje nierozważne błędny pod podeszwami moich butów. Mniejsza o nich. Obserwowałam Hybrydę i Nouela praktycznie bez przerwy. Starałam się dostrzegać najmniejsze szczegóły, które tylko utwierdzały mnie w irytującym przekonaniu, że nie tak powinno być. Ta głupia mimoza powinna jeszcze bardziej bać się Nouela. Jakby nie było, właśnie porwaliśmy ją do samego Piekła, z którego nie ma wyjścia. Złapaliśmy ją podstępem, zawlekliśmy na dół   i będziemy więzić po wiek wieków w zatęchłym Podziemiu!